Bijna nog beter dan T-Rex? Hier is de nieuwe Ty Segall

Worden er eigenlijk nog geweldige platen gemaakt tegenwoordig? Nou, als de schijn niet bedriegt verschijnt er op 26 augustus aanstaande eentje uit de buitencategorie. Het is Manipulator, de nieuwste plaat van TY SEGALL die mij volledig achterover doet slaan!

Manipulator is dus nog niet uit, maar is al wel hier en daar in zijn geheel te beluisteren, zoals op de Luisterpaal bijvoorbeeld. Mede met het oog op de nieuwe Reigning Sound en op de nieuwe Allah Las (die op 16 sept. uitkomt) denk ik: de redding voor de popmuziek zou in 2014 wel eens wederom uit de garagehoek kunnen komen.

Hoespoes

Zoals wij allen weten is Ty een uiterst productief baasje die de laatste jaren al enkele dozijnen producten de markt op geslingerd heeft. Waren het geen 7 inches, dan waren het wel cassettes, of LP’s, you name it. Dit keer komt Ty met een heuse, ouderwetse dubbel-LP! Niet dat hij DAT niet eerder gedaan heeft, want ook Gemini / Twins was een dubbelaar natuurlijk. Wat er wel echt nieuw aan is is dat men dit keer met een BIG budget de studio ingedoken is. Maar liefst een maand lang mocht hij daar stoeien met alle beschikbare middelen, een ongekende luxe in indie-land natuurlijk.

Ja, want ‘indie’ is Ty nog steeds. Iemand van zijn kaliber zou ongetwijfeld makkelijk bij een major label onderdak kunnen vinden, zo niet onze TY. Met een verbazingwekkende vastberadenheid blijft hij zijn punky roots trouw en verdient alleen daarom al een reuzenpluim. Drag City Records is de naam van het label die het voorrecht heeft zijn platen uit te brengen (afgelopen mei tijdens Primavera liep ik nog tegen een marktkraampje van Drag City aan: hele gewone jongens hoor)

Ty vorige week te gast bij Conan O’Brien. Gespeeld wordt ’Feel, ’ één van de 17  prijsnummers op Manipulator. Vanzelfsprekend in de klassieke line-up met Mikal Cronin, Charlie Moothart en Emily Rose Epstein

De mogelijkheden die de studio Ty biedt hebben zich o.a. vertaald in een heldere overall sound, ruimtelijkheid, kien uitgewerkte arrangementen, een superieure productie (van Chris Woodhouse, bekend van o.a. Thee Oh Sees) en in het gebruik van percussie en strijkers. Met name dat laatste is interessant want goed hoorbaar is dat Ty hier een daar een stukje opschuift naar de grandioze glamrock-sound van T-Rex. En dat is natuurlijk niet zomaar & toevallig, want enkele jaren terug bracht hij onder de naam Ty Rex al twee plaatjes uit op Goner records met daarop covers van oud T-Rex werk. Ook qua song-titels (The Singer,The Crawler,The Faker) doet het denken aan T-Rex (The Slider,The Wizard, Jeepster, je kent het allemaal wel).

Ty Rex

Verder denken deskundigen-die-het-weten-kunnen ook nog invloeden te horen van o.a. early David Bowie. Suede, Oasis, Blur… Nogal geestelijk armoede vind ik het om met dit soort vergelijkingsmateriaal aan te komen kakken. Ikzelf hoor liever associaties met acts als Thin Lizzy en The Pretty Things ten tijde van S.F Sorrow (vanwege die twin guitar sound!), Thee Oh Sees, Black Sabbath, The Deviants natuurlijk, Blue Cheer… Verders (of: dus) klinkt het vooral Brits en ruikt het naar late 60s / early 70s rock!

Lekker vet rockend (rechts) in Barcelona, mei 2014

Maar per saldo is het natuurlijk vooral Ty’s oorspronkelijke talent voor frisse melodieën en high-energy gitaarrifs die het hem hier doen. Vrijwel alles op Manipulator is aanstekelijk, actueel, enthousiast, gedreven en zo authentiek als een onthoofdingsvideo.

Ik moet zeggen dat ik Ty tekstueel een stuk minder interessant vind. Hij lult maar een end raak in zijn nummers en dat is zijn goed recht. Een lekkere zangmelodie is er steeds wel dus stoort het niet & zit het niet in de weg. Maar of hij ons nou echt iets te vertellen heeft? Hm, ik denk het niet hoor… Net zoals typetjes als Beck en Marc Bolan is hij veels te welopgevoed om iets wezenlijks te zeggen te hebben. In plaats daarvan ook bij hem een hoop post-moderne en/of quasi-interessante prietpraat, als je het mij vraagt.

Drummend met Fuzz in Bitterzoet A’dam, september vorig jaar. Gitarist ook hier is Charlie Moothart

Op fysiek gebied zijn wij verheugd te kunnen melden dat Ty een stuk slanker is dan voorheen, of beter gezegd: sinds zijn show afgelopen mei in Barcelona. Hij is waarschijnlijk flink wezen joggen de laatste tijd – of hij heeft AIDS, dat kan ook (smiley 1). In ieder geval: in alles doet hij weer denken aan het spring-Ty’tje zoals we hem nog uit Ekko 2010 kennen. Als om zijn herwonnen jeugd te bezegelen heeft hij nu zelfs glitters op zijn bek geplakt. Waar dat goed voor is weet ik eigenlijk niet. Misschien probeert hij op die zanger van Temples te lijken? Ach, het oog van de vrouwtjes wil ook wat… (smiley 2).

Hier kan best nog wel wat bij..

Maar een geweldige plaat is het. Een driewerf hoera dus voor Ty!! Als ik jou was zou ik maar gauw een kaartje kopen voor zijn eenmalige NL-show op 3 november in fucking Paradiso. Want die zullen met alle komende publiciteit wel snel door hun kaarten heen zijn!

Primavera galore!

Gek word je van dat festival daaro in Spanje. Schema’s blijken onoplosbare sudoku’s die je steeds je darlings laat killen. De organisatie heeft 10.000 bezoekers meer uitgenodigd dan vorig jaar, waardoor de spreekwoordelijke hel van Sartre weer wat dichter bevolkt is. Heineken’s bier blijkt ook in het buitenland gemaakt van uilezeik en dan vraagt het programma ook nog eens om onmenselijke werkdagen van 18 uur of meer. Ja mensen, het is hard werken. Er zijn er die zich voor minder bij het RIAGG melden.

Ons duizelt het dus en wij zien door de bomen het bos ook niet meer. Daarom hebben El Snoeischaar, KoenraadPSS, uitzendkracht Martijn en mijn ondergetekende persoontje de verslagen van de vrijdag en de zaterdag maar op een grote hoop geknikkerd. Dan heb jij het meteen gehad en zijn wij ervan af. Zet je schrap, dus. Of nog beter: begin er gewoon niet aan.

De heren van LOOP stonden keurig gekleed de vrijdag te openen op het grote ATP-podium. Met vers gestreken bloesjes en hempjes deden ze precies wat ze vijfentwintig jaar geleden ook deden: slome psychedelische motirikversies spelen van nummers van Joy Division. Niet letterlijk natuurlijk, maar zo klinkt het. En nu klonk het zelfs zuiverder dan het ooit geklonken heeft. De gitaren zijn blijkbaar ook nieuw. Primavera Sound trekt elk jaar een aantal bijna vergeten bands uit de mottenballen, maar zelden klonk een groep oudere heren zo fris als dit viertal uit Londen. De band lijkt niet alleen herenigd, maar compleet herboren. Het publiek had er ook plezier in. Er gingen in elk geval nogal wat hoofdjes van middelbare leeftijd vrolijk op en neer. Daar gaan masseurs en fysiotherapeuten deze week nog veel plezier aan beleven!

Mevrouw Wijdbeens: cool granny Kim

Ga je naar Kim Gordon’s (en Bill Nace’s) nieuwe band HEAD/BODY kijken, hoop je toch een beetje Sonic Youth mee te krijgen. Om het publiek in de stemming te krijgen draait de plaatjesdraaier het psychedelische Doctor van The Outsiders. En daar wordt je dan een beetje chauvinistisch van. De sfeer zat er zeg maar lekker in dus. Qua verschijning mag Kim er trouwens nog best wezen. Ik mag alleen maar hopen dat mijn vrouw nog zukke benen heeft als ze 61 is! Van waar ik zat leek alles nog het oude. Dus kom maar op. En ja hoor, de versterker ging vol open en de gitaren van Kim en Bill copuleerden hevig. Nu zal er spoedig een ritme ontstaan en dansen we in het Auditorium op Dirty Boots of Teenage Riot. Maar voorlopig niets van dat al. Avant Garde rock was ons beloofd, Avant Garde rock kregen we. Kim schreeuwde, Bill jankte. Het is de grootste dooddoener bij de beoordeling van een fraai stukje Kunst: ‘Dit kunnen mijn kinderen ook’, dus ik zei nog even niks. Na tien minuten verlieten de eersten gedesillusioneerd de zaal. Sukkels, dacht ik toen nog. Zometeen wordt het legendarisch en praten we er over tien jaar nog over. Maar na na een half uur sloeg ook bij mij de twijfel toe. Dit is wel een erg lange soundcheck of overdreven lang intro. Toen naast mij de hele rij stoelen inmiddels leeg was, durfde ook ik enigszins beschaamd het slagveld te verlaten. In de hal klampte een boze fan mij aan: ‘Sonic Youth is dead, man… Sonic Youth is dead’. Hij kon zijn tranen amper onderdrukken. Ik weet niet of het nog goed komt met Kim, maar dit hadden mijn kinderen dus ook gekund.

Al een eeuwigheid snakte ik ernaar uit om ooit nog eens een concert mee te maken van de zwaar legendarisch Mac Rebennack, beter bekend als Dr John. Op 30 mei 2014 om 21.40 uur, strak aan de Middelandse Zee-kust, iets noordelijk van Barcelona, is het dan zo ver: DR. JOHN & THE NITE TRIPPERS betreden het Ray Ban-podium . Op het eerste gezicht lijkt zijn optreden te veel door te schieten naar North Sea Jazz- achtige ongein. Dus: breed uitgesponnen nummers, een breed lachende neger op bas, aanmoedigingen tot meeklappen enzovoorts. Ook de geijkte voodoo-spulletjes (plastic doodshoofd op piano) had hij wat mij betreft thuis mogen laten. Maar… dan begint het te dagen: de man blijkt nog steeds fantastisch bij stem en ook zijn timing is nog perfect. Achteloos gooit hij er stukken sprankelend piano- of gitaarspel uit. Alles wat New Orleans tot zo’n geweldige maakt stroomt hier en thans in zijn ad’ren tezamen. Zijn begeleidingsband (hey datzelfde antieke orgel werd gisteren ook bij Charles Bradley gebruikt)  bestaat maar uit een paar man, waardoor de meester alle ruimte krijgt om te shinen. Klassiekers als Walking on Guilded Splinters en Right place, Wrong Time passeren de revue. Ik weet het zeker nu. Wat een geweldenaar deze Dr John!

Brooks met zijn nieuwe auto

Over THE GROWLERS was al het een en ander te lezen op deze site. De heren toeren er lustig op los en komen nu dus net als wij in Barcelona terecht. Een medebezoeker omschreef het geluid van de band als “soepel”. Treffender kan bijna niet. De band brengt hun nummers met een gemak dat wijst op veel samenspel. Een volledige maaltijd is het niet, maar wel een lekker tussendoortje. Later op de avond zou zanger Brooks Nielsen trouwens nog zijn hiel breken tijdens het stagediven bij The Black Lips (zie hierboven). Gelukkig kan hij er zelf om lachen. De toer gaat vanzelfsprekend gewoon door.

Als trotse bezitter van een echte Mancave was ik wel benieuwd naar CAVEMAN. Ik verwachtte een podium bezaaid met vieze onderbroeken, oude nummers van voetbaltijdschriften, elpees met blote vrouwen erop en half met urine gevulde pet-flessen. In plaats daarvan zag ik een stel New Yorkers die hun kleding bij de betere Boerenbond op fifth avenue hadden gescoord. Zeker, de stem van De zanger was dik in orde. Die tribale drumgeluiden kunnen ook zo gebruikt worden in een hollywoodepos. En er zaten heus wel leuke liedjes bij. Maar wat Caveman vooral aantoonde is dat het riskant is om als band de mode van het moment te volgen. Op het moment dat je doorbreekt, kan dat moment immers weer voorbij zijn en maak je muziek die al weer wat gedateerd aandoet. Bij de Caveman was de mode van het voorbije moment de Fleet Foxes. Gelukkig is er in de retrofiele popmuziek voor iedereen een tweede kans. Dus over een jaartje of tien mag Caveman het weer eens proberen.

Heilige mis

‘Support your local outlaws’ zegt een sticker op de gitaar van SLINT’s David Pajo. Terwijl zijn zwaar getatoeëerde handen steevast niet meer dan enkele akkoorden beroeren slaat het publiek als in trance zijn verrichtingen gade. Steeds als er een nummer afgelopen is doet het vijftal op het podium even helemaal niks en volgt er een ongemakkelijke stilte. Uit diverse hoeken op het veld wordt er dan “ssssstt!!”  gesist, tegen hen die het wagen hun muil open te trekken. Zo krijgt het ritueel iets van een heilige mis. Alle (grotendeels mannelijke) nerds in het publiek staan aan de grond genageld. Kennelijk zegt Slint iets heel essentieels over hun onbegrepen bestaan in deze stompzinnige wereld. Het moge duidelijk zijn: Slint heeft helemaal niks ingeboet als het gaat om spanningsvolle, soms dromerige, soms knoertharde ‘core’. Pssst, dit was zeer indrukwekkend! En wat dacht je wat: aanstaande vrijdag al staat Slint in Tivoli!

Het zonnetje scheen, de lucht was blauw, een zeilboot voer langs. En op het Heineken Podium speelde REAL ESTATE. De drummer las tijdens het spelen de krant, de gitarist knipte zijn teennagels, de bassist perste een sinaasappel. Het publiek was druk doende het blokkenschema te bestuderen. Kortom, een betere opener dan deze ijverige vertolkers van de betere kabbelmuziek was niet denkbaar.

STOFKAP

TAFKAP, ofwel The Artist Formerly Known As Prince kenden we al, maar nu is er ook het hipste van het allerhipste: FKA TWIGS, oftewel Formerly Known As Twigs. Het betreft hier een Londens meiske van Jamaicaanse komaf. Eerst heette ze TWIGS, maar er bleek al iemand te zijn met die naam, dus vandaar de naamsverandering. Over haar podiumpresentatie is goed nagedacht. Met haar knappe, slanke verschijning gaat ze gehuld in een mooi wit, doorschijnend gewaad. Eronder is wat uitgekiend ondergoed zichtbaar. Met veel rook, tegenlicht en buikdansbewegingen levert dit een zeer fraai ‘plaatje’ op. Ja, ik zou haar zelfs sexy kunnen vinden als ze niet zo mager als een konijn was geweest! Maar muzikaal gesproken is het een ander verhaal: twee begeleiders staan in het halfdonker wat vaags en onnavolgbaars te doen met electronica waarop ze met drumstokjes staan te slaan. Zij zingt daar wat overheen, en – bijna gebruikelijk bij dit soort hippe acts – zodra het aankomt op mooi zingen dimmen de lichten nog verder. Alsof ze iets te verbergen hebben….

Ook het kleine potentaatje was bereid gevonden om naar Barcelona te komen. Even voor elven verscheen hij voor een vlag met de naam PIXIES erop op het Heineken-podium met in zijn kielzog een angstig om zich heen spiedende bassiste. Het dictatortje had daags erna een functioneringsgesprek gepland. Per SMS. Ik voorspel weinig goeds. Ik zag dat ons despootje enkele vernietigende blikken wierp toen de bassiste iets te ver uit zijn schaduw ging staan. Daar houdt het baasje niet van, dat moet ze toch weten. Alleen Joey mag een paar minuutjes wat spotlicht vangen door gekke dingen te doen met zijn gitaar.

Katy & haar pony

Bandleidster Katy Goodman (a.k.a. Kickball Katy) van LA SERA is een beetje een jokkebrok. Tegen het einde van haar set vertelde ze namelijk dat ze voor het eerst in Barcelona was. Met deze band misschien, maar wij zagen mevrouw een jaar of zeven geleden toch zekers te weten op een van de podia van hetzelfde festival spelen met haar vorige band Vivian Girls. Goed, we vergeven het haar onmiddellijk. Niet vanwege de charmante glimlach die haar gezicht geen seconde verlaat , maar vooral vanwege de fijne nummertjes die ze met haar vriendinnetje en twee vriendjes voor ons speelt. Katy, mocht je meelezen en mocht je ze op zoek zijn naar een leuk vriendje: wij zijn beschikbaar.

Mujeres is de beste band van Spanje. Gek dus dat gitarist Yago Alcover het nodig vond om nóg een band te beginnen. Nog gekker is dat UNIVERS helemaal niet zoveel anders klinkt dan Mujeres. Iets minder rauw, iets minder opzwepend, zelfs. Waar Mujeres een soort van Spaanse Black Lips zijn, is Univers de Spaanse Mozes & The Firstborn. Leuk om een biertje bij te drinken, maar verder niets om over naar huis te schrijven. Wij stoppen daar dus snel mee.

Lore & fans

Vol verwachting stonden wij ruim op tijd klaar voor het aantreden van die andere beste band van Spanje: het Baskische BELAKO. De band maakte met hun album Eurie grote indruk op onze redactieburelen. Luister maar eens naar het wonderschone Sea Of Confusion en dan snappie wat we bedoelen. Wij werden geenszins teleurgesteld. Bij opkomst oogde de band nog als een per ongeluk succesvol geworden middelbareschoolband, maar gaandeweg wierp de band alle schroom van zich af en bleken wij met een ruwe diamant van doen te hebben. De band heeft goede nummers, presence en heeft met bassiste Lore een publiekmagneet waar je usted tegen zegt. De opbouw van de set was professioneel en al op de helft van het optreden brulde het voltallige publiek de in aandoenlijk Engels gezongen teksten uit volle borst mee. Belako is een band om in je hart te sluiten.

Chicas with attitude

Datzelfde hadden we gehoopt van DUM DUM GIRLS, maar het imago van deze band is met ze op de loop gegaan. Natuurlijk is het leuk om de uitstraling van een stel kille tantes te hebben, maar echt leuk is het pas als duidelijk wordt dat het slechts toneelspel is. Dum Dum girls gaan teveel op in hun rollenspel. Gitariste Jules werd bestraffend toegekeken door opperdumgirl Dee Dee toen ze in een onbewaakt een glimlach niet kon onderdrukken. Ongezellig hoor. Deze band is vooral attitude, maar leverde, ondanks een paar lekkere albums, gewoon niet. Weliswaar maakte de geluidsman er ook nu weer een potje van op het Pitchforkpodium, maar daar kunnen we inmiddels gewoon doorheen luisteren. Bij Dum Dum Girls lukte dat niet. De eerste misser op het festival.

Over BOOGARINS kunnen we korte zijn. Deze Brazilianen musiceren al sinds de lagere school en dat werpt toch zijn vruchten af. Onder leiding van Jimi lookalike Fernando Almeida speelt de band een soort psychedelische trópicalia die net zo goed smaakt als een verse Caipiranha. Maar dan met een scheutje GHB.

HOSPITALITY heeft een leuke plaat uit, maar zijn op het podium te braaf, te netjes en te timide. Eigenlijk zijn ze gewoon ronduit saai. Dit was niet langer dan vier nummers uit te houden. Gelukkig bood DËNVER een vrolijk alternatief op het altijd gezellige Adidas-podium. Deze girl-boyband bracht voor een overwegen gay publiek een vrolijke mix van indiepopdance á la Saint Etienne, inclusief een leuk dansje op een fijne discokneiter. Zelfs de roestbenige Snoeischaar deed uitbundig mee.

CONNAN MOCKASIN is en blijft een rare snuiter. Vorig jaar bij LGW hebben we al veel plezier beleefd aan zijn strapatzen en ook vanavond is het weer raak. Connan is onvoorspelbaar, maar zijn band weet hem altijd te volgen. Heel erg knap. Met de soepele grooves bediende hij ook nog eens danslustigen op hun wenken. Maar wat was dat? Bij het laatste nummer stond er ineens een donkere jongen mee te spelen op gitaar, in wie wij onmiddellijk Dev Hynes van Blood Orange herkende. Wat hij precies deed konden we niet goed horen, maar Connan heeft blijkbaar veel vrienden.

Boodschappenlijstje van Blood Orange

Even later mocht Connan ook nog een nummertje meespelen met BLOOD ORANGE. Maar dat was pas nadat Dev ons getracteerd had op een lekker sexy concert. De seks kwam niet alleen van de puike band, de lederen kleding en Dev’s geile nummers. Neen, ook ex-Friends-zangeres, nu Dev’s girlfriend Samantha Urbani deed een opwindende duit in het zakje. Dev sloot af met een fijne jam (waar Connan dus bij mocht aansluiten) waarin hij Samantha minutenlang toezong dat hij met haar wilde copuleren gelijk een beest. Sexy én romantisch dus, die man. Dames, wees gewaarschuwd!

SHARON VAN ETTEN is een New-Yorkse singer songwriter met de naam van een Aldi-cassière uit Helmond. ‘Sharon van Etten heeft dikke tetten’, zo fluisterde een mede-redactielid. Hij was zich vast niet bewust van de uitwerking die die opmerking op mijn festivalbeleving had. De hele vrijdag leefde ik toe naar het moment dat Sharon haar enorme bos hout op het ATP-podium ging presenteren. Ik was geheel naar voren gekropen. Dat was overigens geen grote prestatie want de opkomst was mager en bestond grotendeels uit ernstig kijkende Spaanse feministes. Dat voorspelde al weinig goeds.. Het zal u dan ook niet verbazen: Sharons Jamón-Jamón vielen behoorlijk tegen, althans wat grootte betreft. Cupje A of misschien B als ze een sport-BH aanhad. Die nacht viel ik pas in slaap na inname van een Albanese slaappil.

Van links naar rechts: Charlie Moonheart, Mikal Cronin, Emily Rose Epstein, Ty “ganzenbips” Segall

Als uitsmijters op het Pitchfork-podium op de zaterdagnacht heeft de organisatie TY SEGALL en BLACK LIPS bedacht. Een echte Snoeischaar neemt nooit genoegen met tweederangs, dus vandaar dat hij zich al vroeg geposteerd heeft op Rij 1, om maar niets te hoeven missen van deze twee geweldenaars. Vooraf was het even afwachten waar Ty nu mee zou aankomen: met zijn semi-akoestische “Sleeper-“set of met zijn superfuzz hardrock-show. Welnu, dat werd dus het laatste. Toen ik bij het opbouwen van het drumstel Emily Rose Epstein zag rondscharrelen wist ik al genoeg! In feite bleek dit dus min of meer een herhaling van zijn Fuzz-show in Tivoli tijdens LGW, anderhalf jaar geleden. Met dien verstande dat er ook wat nieuwe liedjes gespeeld werden natuurlijk. En waar in Tivoli de gillende gitaren de boventoon voerden (ik was daar niet zo kapot van), daar domineerde nu de heavy fuzz-sound. En wel op zo’n manier dat het in al zijn gemeenheid dwars door je heenging. Behoorlijk heftig dus! Overigens, de dokter in mij ontwaarde nog dat Ty steeds corpulenter wordt, de zwembandjes maken zijn riem al onzichtbaar kan ik je melden. En met zijn ganzenreet ziet dat er een beetje koddig uit he.

G.I. Joe

Net als bij Ty voel ik me bij Black Lips een stoere zeekapitein, want probeer maar eens koers te houden met honderden springende Spanjaarden, Italianen, Bulgaren in je nek! En dan daarachter nog eens 5000 man! Maar zo nuchter vooraan staand was ik nu eens goed in de gelegenheid het fenomeen Back Lips van dichtbij te observeren. En dan valt een ding op: dit is een zeer hardwerkende band! Ze mogen dan een beetje rebels over het podium paraderen met een fles wijn in de aanslag, de slokjes die ze daaruit nemen zijn miniem hoor, is meer een pose. Ook had ik nu eens oog voor het drumwerk van Joe Bradley. Want welbeschouwd blijkt hij de machine achter de Black Lips: geraffineerd en verfijnd drummend (hij slaat niet zoals de meeste drummers, maar hij tikt meer) met veel subtiele afwisseling erin verwerkt. Daarnaast zet hij ook veel accentjes met tamboerijn enzo en zingt hij alle refreinen mee, terwijl hij sommige stukken ook solo zingt. Echt zwoegen voor hem, dus bij deze: alle lof voor Joe Bradley!. Ook opvallend: het volk achter me blijkt een groot deel van de Black Lips liedjes uit volle borst mee te kunnen zingen, ook alles van hun laatste plaat. Ja deze band is groot in Zuidelijk Europa! Even buig ik nederig mijn hoofd en besef me hoe weinig betekend het voor de Black Lips geweest moet zijn om vorige week nog dat LGW-optreden gedaan te moeten hebben voor een stel broodjenuchtere, kat-uit-deboom-kijkende Hollanders.

Cuttecoppy

En dan had de organisatie nóg een vlammende uitsmijter in de aanbieding. Bij de double bill met CHROMEO en CUT COPY likten wij op voorhand al verlekkerd onze vingers af. Chromeo bleek helaas veel geschreeuw en weinig wol. Met geheel verchroomde gitaar, basgitaar en diverse podiumhulpstukken leek het heel wat, maar muzikaal had het eigenlijk niets om het lijf. De band speelde tot ons verdriet weinig stukken van het recent verschenen White Women. Blijkbaar zijn ze niet zo overtuigd van de kwaliteit van het werkje. Gelukkig had het grotendeels gedrogeerde publiek dat allemaal niet zo door en dansten zij alsof er geen dageraad zou aanbreken. Wij spaarden onze voetjes wat. En gelukkig maar, want we hadden ze erg nodig bij Cut Copy. In Nederland krijgt deze band ternauwernood de kleine zaal van De Melkweg gevuld, maar buiten onze landsgrenzen zijn ze dus huge. Wij snappen wel waarom. De band kan putten uit vier onverwoestbare dansalbums, die in het uur dat ze speelden allemaal aan bod kwamen. En hoewel het intussen toch alweer half vijf in de ochtend was, lukte het de bezoekers, ondanks de vier festivaldagen in de benen, niet om stil te blijven staan. Bij floorfiller Lights & Music was zelfs een lichte aardbeving voelbaar in het nabijgelegen Sitges. Cut Copy neemt geen gevangenen, maar speelt op leven en dood. En zo zien wij het graag.

Na afloop nog even bij opkomende zon baantjes getrokken met de heren van Cut Copy

Interview met K. Dylan Edrich (van o.a. Thee Oh Sees, Mikal Cronin, Ty Segall)

Het staat onomstotelijk boven water en we dulden geen tegenspraak: de beste popmuziek van de laatste jaren is afkomstig uit San Francisco. In dat kader verhaalde ik hier al uitvoerig over de beoogde ontsluiering van het mysterie K. Dylan Edrich. Op allerlei favoriete platen namelijk komt haar naam voor, en ik kon maar niet leven met het idee dat ik ooit zou moeten sterven zonder dit enigma ontrafeld te hebben.  Gelukkig duurde het niet lang voordat ik haar online had gelokaliseerd & was ik er tevens in geslaagd wat rond te snuffelen op haar FB-pagina, alwaar ik op slinkse wijze onderstaande foto wist op te diepen.

Dankzij het wonder van internet was er vervolgens snel contact gelegd. Ze bleek reuze aardig en Kirstin en ik mogen elkaar inmiddels al Facebook-vrienden noemen (heeft zij effe mazzel.. :-)). Maar nu is het tijd voor de volgende stap, een interview! En wel het allereerste interview op De Kettingzaag ooit!

Even heel kort ter introductie: we kennen K. vooral van haar zeer fraaie viool- en ander snarenspel waarmee ze menig liedje naar een hoger plan tilt. Zo speelt ze samen met Frisco-grootheden als John Dwyer/Thee Oh Sees, Mikal Cronin en Ty Segall. Dankzij haar inbreng gaan platen léven, ja krijgen ze kleur, karakter, gevoel, diepte…..En daarnaast heeft ze ook haar eigen band The Mallard (ze schijnen weer opgekrabbeld te zijn), is ze sound-engineer én verdient ze de kost als muzieklerares. Een druk bazinnetje dus…

Ondanks haar vaak o zo smaakvolle bijdragen hebben we haar nooit op het podium mogen aanschouwen, ook al schijnt ze vorig jaar wel met Mikal Cronin op toernee door Europa te zijn geweest. Dat laatste kan ik dan ook mooi eens even gaan checken! Ook moet ik nog eens navragen hoe dat zit met haar thuisstad, want San Francisco schijnt de laatste jaren dusdanig overspoeld te worden met ‘dot-commers’ (dwz werknemers van de grote ICT-bedrijven aldaar) dat wonen vrijwel onbetaalbaar wordt en de gewone man noodgedwongen wegtrekt.

Veel platen van voornoemde artiesten verschijnen overigens op het geweldige Castle Face Records. Ter muzikale illustratie: op ‘Drop’, de nieuwe LP van Thee Oh Sees (sinds 3 weken uit) staat als laatste nummer het diamantje ‘The Lens’ verscholen. Ook hier een vermoedelijke hoofdrol voor Kirstin (?, weet ik niet zeker, zo te horen wel, ze bevestigt noch ontkent). Dit nummer benadert sergeant Pepper met gemak, dunkt mij. Doe jezelf een plezier en luister nou eens:

Q: You seem to be playing viola, violin, bass guitar… Do you have a classical training background, or..?  

‘I am a multi-instrumentalist. I began at age 5 playing violin, and then took up piano at age 8 and guitar at 13. From there I just kinda went nuts! Today I can play about 13 instruments (all stringed and/or percussive) and I have recorded with many of them. I want to learn the flute next, maybe JD can teach me 😉 I play classical, jazz, folk, and of course rock!’

Q: For the past few years you’ve been playing on many of my fave records. How come we don’t see ya during live-shows as much as much as we’d like to?  

‘I often work as a “studio musician” which means I come in for the recording process and add layers of magic to the mix during the sessions. Lots of times there’s no crossover to the stage; its either too complicated, too costly, or simply not desired! It is important to make records that have a sound beyond that of the live band, I believe, and so I am always just happy and proud to watch my friends play live on songs I helped record!’

Q: Did you play along with Mikal Cronin when he played in Tivoli De Helling during Holland’s/Utrecht’s Le Guess Who fest in 2013 ? (sorry, I was there but can’t remember it very well, there must’ve been too many drinks around!) 

‘Yes that was a crazy show. It almost felt like a rave, with all the crowds outside! I played keys and violin with Mikal that night. I was on the righthand side.’

Oeps, wat lullig dat ik dat niet meer weet. Toch was het aan alle kanten een memorabele avond, niet in de laatste plaats omdat de aanwezige pop-pers het magistrale optreden van Thee Oh Sees nadien zou uitroepen tot ‘concert van het jaar.’ Voor een keertje was ik het daar nog mee eens ook… Gelukkig was mijn bloedeigen broertje ter plaatste om het gefilmde bewijs te leveren. Kippenvel! K. stond waarschijnlijk in de coulissen toe te kijken. Datum: 18 mei 2013:

Q: Are you currently involved in any new projects of your own? Can you tell me more about it?

‘I have pretty much always been an ensemble player — someone who plays parts in a band or group. It is such an awesome thing that comes when two or more musicians begin to play, and I can’t get enough of collaborating! But, I also realize that there is a whole other side to songwriting and music that I haven’t taken time to explore as much, and that is solo performing. I just this month got an acoustic guitar — my first one, incredibly — and next I’m going to haul a piano into my apartment so that I can spend time working alone. Recording is a totally different process than jamming, and I am enjoying learning it as I go. I plan to finish an album this year and then see if there’s a band I can create to perform it… it will not be garage rock.’

Q: The news that quite a few ‘rock-stars’ are leaving San Francisco now has even reached our shores recently. Are you also planning to leave? What would be your ideal home? 

‘Ya know, it stinks that the cultural climate here in SF has turned kinda sour. The people coming in disrespect everyone and everything, and I understand why all the artists are leaving. My best friend just left for LA this morning!! I think about moving sometimes… but I don’t feel that moving would make my life better actually. The climate here is pretty much my ideal, and I still have the resources I need to be creative. The fact that the music scene is changing just creates space for something new, in my opinion. But when I think about moving, I think of New Orleans, Austin TX, and Berlin!’

Q: A friend of mine  is quite outspoken about the guys you’re working with. She says that John is a fun guy, that Ty is a sweet guy and that Mikal is more of a serious type. Is she right, is she wrong? Or can they be bossy at times?  

‘All three of these dudes have sides that are fun, sweet, and serious, and all three are excellent band leaders. I have so much respect for the work they do, and I love that they all see their music as an opportunity to positively affect their audiences. They basically work non-stop to bring people joy, catharsis, togetherness, ripping guitar– its beautiful.’

Q: Were you ever involved in a punk scene in any way? I mean, I’m sure most of the Castle Face crew were…. If no, what/who were your influences?

‘Haha, I have been in the underground music scene since I was 13 years old. Punk rock? It means a thousand different things depending where you are. I was a punk in Denver, CO where I grew up, and punk meant fighting against the boredom of suburbia. Then in NYC I helped to put on DIY shows in dozens of illegal spaces (warehouses, piss factories, auto garages, basements) for seven years and I think that is pretty punk rock. Thousands of bands got to play without getting dicked around by the system.’

Q: Do you actually participate in composing the songs? Or is it more like Eddie Van Halen vs Michael Jackson on ‘Beat It.’ I mean playing stuff and solos for days on end and finally, months later, finding out that they used only 10 seconds of guitar on one song. Is it like that? 

‘I usually finish my tracks in a couple days or just one day at the studio. The process is always very improvisatory — meaning I write my parts and do whatever feels right– and I almost never prepare anything in advance. Together with the songwriter and the engineer I sculpt the right sounds for their song, creating a vision as we go along. We make sure to put down extra options when possible so that in the mixing process they can get what they need. I am never disappointed when I hear what they decide to use — sometimes I am very flattered by how prominent my tracks are!’

Q: Okay, that was it! Thanx a lot!

‘Ok, see you around Snooyscar! I’ll be back in Europe 😉  You’ll keep seeing my name…. look for it on POW’s record…. a new Intelligence record…. a Mallard 7″….more tba….’

Ja kijk, daar noemt ze wat: POW!. Alweer een nieuwe band op Castle Face Records, met dit keer Kirstin in de rol van mixer/sound-engineer. POW!’s recente debuut High Tech Boom (via importwegen verkrijgbaar) staat bol van de blitze electropunk. Naast bijvoorbeeld een goedgekozen cover Vertical Slum (van de roemruchte Swell Maps), valt er nog een hoop meer te genieten. Op 26 mei speelt POW! samen met together PANGEA in Merleyn, Nijmegen (wie gaat er mee?). Luistert en huivert:

 

 

En van je hela, hola: dag 2 LGW

Zo mensen, vandaag niet zo’n zin om uitgebreid stil te staan bij al die flutbandjes die ik gisterenavond weer gezien heb in De Helling. Wel sta ik graag even stil bij het optreden van Ty Segall. En wel weer foto’s van de hand van fish-eyed Coen natuurlijk.

Ja, de hele avond gisteren in De Helling stond onder auspiciën van Ty Segall als ‘curator,’ wat waarschijnlijk weinig meer inhield dan dat hij de organisatie wat bandjes getipt had. En zelfs dat is waarschijnlijk beperkt gebleven tot zijn vriendjes White Fence en Mike Donovan, dus eh… beetje wassen neus volgens mij.

Volle bak bij Total Heels

Spitsje werd afgebeten door de Deense band TOTAL HEELS. Zonder bas en met orgel. Vooraf leuke dingen van gehoord maar op het podium bleek het wel aardige maar verder weinig opzienbarende new wave, ondanks de pogingen van de Amerikaanse ADHD-zanger er nog iets van te maken.

Daarna een onverwacht krachtig en geïnspireerd optreden van MIKE DONOVAN die zichzelf begeleidt op akoestische gitaar. Een paar maanden geleden nog stond hij met Sic Alps op Metropolis in Rotterdam. Dat optreden viel vies tegen en dat vond Mike blijkbaar zelf ook, want nog geen twee weken later was die band opgedoekt. Maar nu geloof ik weer in je Mike!

Het publiek blijft flink weg bij deze eerste twee acts zodat ik nog even vrees voor een totale afgang. Maar nee hoor, weer eens buiten de waard gerekend, want rond 22 uur staat de zaal in een mum van tijd bomvol als Ty zelf het podium betreedt. Dat kutpubliek ook altijd, komt alleen maar af op de grote namen…

Ook gezellig: de hele avond stilzwijgend naast elkaar zitten in de foyer van De Helling, de drummer en de percussionist van King Kahn (terwijl de baas elders verrassingsoptredens verzorgt)

Vooraf had ik gehoopt eindelijk eens miss K. Dylan Edrich op het podium aan te treffen . Zij speelt namelijk bijzonder fraai cello en viool op Ty’s laatste plaat en ook Thee Oh Sees (Minotaur!) profiteren volop van haar talenten. Maar nee dus, blijkt ijdele hoop. Ook vaste Ty-drumster  Emilie Rose Epstein is er helaas niet bij vandaag (want op pad met Mikal Cronin). Wel nu op drums Charlie Mootheart (speelt gitaar in Ty’s andere band Fuzz) en op de gitaren Andrew Luttrell (normaal gesproken van The Traditional Fools) en (als het goed is?) Sean Paul, die ook bijWhite Fence speelt.  Kun je het allemaal nog volgen, jochie?

Ty unplugged

Zoals de jongens daar zo gezellig bijeen op het podium zitten, zoals ze semi-akoestisch een soort van intimiteit weten te kweken, zoals ze daar lekker wat lekker niet-gangbare songs zitten te coveren, het doet allemaal maar aan een ding denken: aan Nirvana’s MTV Unplugged optreden natuurlijk!

Ty had aangekondigd zijn laatste album Sleeper in zijn geheel te spelen, en daar speelt hij inderdaad de meeste nummers wel van. Maar ongeveer halverwege het optreden gaat het roer om en speelt hij ander, mij onbekend, materiaal. Vermoedelijk zitten daar veel covers bij, op de een of andere manier hóór je dat hè.

Na afloop effe een praatje met drummer Charlie gemaakt en middels een kruisverhoor de naam afdwongen van de naam van de Quebec-band die Ty coverde (hij mompelde daar namelijk iets over). Waterboarden blijkt niet nodig want grif verklaart Charlie dat ze enkele nummers speelden van een obscure Canadese 80s band met de naam Docter Ra of zoiets dergelijks. Ik had het goed onthouden die naam, maar godverdegodver, de volgende dag bleek de alcohol weer eens zijn verwoestende werk gedaan te hebben en moet ik de trouwe K-zaag lezer de exacte bandnaam helaas verschuldigd blijven.

Wel uit 1000en herkenbaar was de cover van Arthur Lee’s Love, waarmee Ty afsloot. Live and Let Live heet dat nummer en is te vinden op het Forever Changes album natuurlijk. Hieronder een filmpje van drie maanden geleden, zelfde nummers, zelfde backing band.

WHITE FENCE die na Ty optreden, speelden een paar maanden terug nog een vrijwel identieke set in Ekko, dus zie hier een verslagje daarvan.

White Fence, met op de rug gezien Tim Presley die gisteren nog even met The Fall meespeelde

Daarna nog door naar THE MAGNETIX. Waarom moet deze (Franse) band ook zo nodig groot worden? Hun twee eerdere optredens in Db’s van jaren terug alweer alweer waren juist vanwege de intieme aard ervan van grote klasse. Sorry hoor, zal wel aan mij liggen maar dit trek ik niet meer & flikker toch op met die eeuwige stroboscopen.

Wel mooi de coolste drumster op aarde: Aggy Sonora van The Magnetix

Ook de bands erna JC SATAN en JACCUZI BOYS bar weinig van gezien. Ja, dat komt omdat ik kennis had gemaakt mit Rosie aus München. Viel spass gemacht und dann auch noch naar de ACU om daar nog precies twee minuten te zien van FAT WHITE FAMILY. Vervolgens voor de tweede dag op rij die tent uitgeveegd en dat was het dan weer.

Ook uit Bordeaux: JC Satan.  Naar verluidt een uitstekend optreden

Zal ook best wel goed geweest zijn: Jacuzzi Boys uit Florida

Fuzz: de LP is de nieuwe pizza

De langverwachte debuut-LP van Ty Seagull’s nieuwste project Fuzz is sinds kort uit. Welnu, hij is best wel bovenmatig okay hoor, ik bedoel je staat niet voor paal als je ‘m nu beluistert op de Luisterpaal.

Platenmaatschappij In The Red Records laat weten nog nooit zoveel pre-orders te ontvangen te hebben als dit keer. Onderstaand FB-fotootjes mogen het illustreren: een auto volgestampt met pakketjes op weg naar het postkantoor, de oogst van twee dagen pre-orders!

De hoes van de plaat is van de hand van de Britse illustratrice (kunstenares?) Tatiana Katromten. Volgens haar moeten wij er een interstaller monkey dragon in zien. Deze Tatiana ontwierp al eerder de hoes van Ty’s Slaughterhouse-album. Voor die hoes kreeg ze van Ty een simpele opdrachtomschrijving mee: “can you make a crazy face without eyeballs?”

Goed werk, Tatiana!

Ondertussen is er onlangs ook nog een derde 7 inch van Fuzz verschenen met twee tracks die niet op de pizza, eh… LP staan. Eentje daarvan is een cover van King Crimson’s ‘21st century schizoid man’ uit 1969. Dat nummer was een jaar of drie terug al eens plotseling en vogue toen Kanye West het samplede in zijn megahit Power. Maar goed, da’s een ander verhaal.

Fuzz: proto-metal als studiemateriaal

Als onderdeel van een zeer exclusief Europees toertje (slechts zes optredens in Frankrijk, Belgie, Nederland en Engeland) speelde FUZZ gisteren zijn enige NL-optreden in Bitterzoet, Amsterdam.

Fuzz is natuurlijk het HOBBYPROJECT van Ty Segall, het wonderkind van de moderne garagerock. Toch was het optreden niet uitverkocht (wel een volle bak), waarmee we meteen de populariteit van press darling Segall enigszins kunnen relativeren. Misschien kan het feit dat FUZZ tot nu toe slechts twee vinyl-singles uit heeft de matige toeloop verklaren.

FUZZ is een langharig Californie-trio, eigenlijk meer de band van gitarist Charles Mootheart dan van Ty. Ty   -die overigens gezellig dik begint te worden-  drumt in dit geval en Roland Cosio speelt de bas. Die Charles is een ouwe schoolvriend van Ty, hij is ook vaste gitarist van Ty Segalls’s groep en tevens voorman van de band Charlie & the Moonhearts, waarvan Ty weer de producer is (en Mikal Cronin de bassist, en Roland de gitarist). It’s all in the Family!

De twee 7 inches maakten al duidelijk dat Fuzz de mosterd haalt uit de late 60s/early 70s, toen bands als Led Zeppelin, Black Sabbath en Blue Cheer de mogelijkheden van de elektrieke gitaar verder aan het verkennen waren. Ze maakten daarbij enerzijds goed gebruik van de nieuwste geluidstechnieken en effectapparatuur (waaronder de fuzz) en grepen anderzijds voor inspiratie volop terug naar de oude blues.

Dat deze bands de voorlopers bleken van een giga metal-genre dat tot op de dag van vandaag de planeet blijft teisteren, konden zij toen ook niet bevroeden. Dus kunnen we het ze ook niet kwalijk nemen (smiley)!

Uit die early 70s probeersels pikt Fuzz nu de meest pakkende, energieke en punky elementen. Daarbij laten ze bewust een aantal andere, achteraf gezien minder geslaagde zaken links liggen, zoals bijvoorbeeld de uitgebreide solo’s, de drugs met bijbehorend wangedrag, de mondharmonica, de ballads, de gillende vocalen, de machoteksten en -poses….

Toevallig ging ik van de week een patatje eten met een gepensioneerde oud-collega. Hij begon over het over early 70s optreden van Led Zeppelin in De Doelen. “Ik zat op de eerste rij. Het was magisch, de hele zaal zag blauw van de hash-dampen. Als die Jimmy Page een akkoord aansloeg dan vulde dat de hele zaal met een soort galm…”

Tja, ik geloof dat ik dat bedoel. Het Fuzz-optreden was weliswaar degelijk, enthousiast gebracht, keihard en swingend en ook nog eens exclusief. Maar ‘magisch” werd het geen moment, daarvoor was het teveel een bestudeerd geintje, teveel een stijlfiguur.

Kijk, deze foto is gemaakt door een gozert die naast mij stond. Hij had een I-Phone op zijn fish-eye-lens geschroefd en was zichtbaar zeer in zijn nopjes met het resultaat.

LGW Fuzzbox: groots met een luchtje eraan

Er zullen niet veel Le Guess Who-bezoekers zijn die zich het optreden in Tivoli van de ooit gehypete Engelse meidenband We’ve Got a Fuzzbox and we’re gonna use it zullen herinneren, al is het alleen maar omdat die band eventjes heel hip was (rond 1986) toen het merendeel van de bezoekers nog gewoon bij vader in zijn verrekijker zat!  De band verkortte de naam al snel tot Fuzzbox, maar dat was niet meer nodig, de hype was net zo snel voorbij als dattie gekomen was.

Afgelopen zondag gaf LGW in Tivoli voluit de ruimte aan een nieuw sub-concept: ‘Fuzzbox’, met heel veel garagerock + dito dj’s. Of men met deze naam op die 80’s-band doelt óf op de bijbehorende  hype, blijft in het ongewisse. In ieder geval, het oordopjes- en verpleegstertjespubliek van de voorgaande dagen maakte als vanzelf plaats voor een bonte verzameling stoere zeebonken en doorleefde landrotten. Geweldig concept hoor, om op verschillende plekken in één en hetzelfde gebouw bands strak achter elkaar te laten spelen. Als publiek krijg je bijna geen ademruimte, bands wisselen elkaar af in een moordend tempo waardoor je in een soort flow raakt. Iets wat ik alleen ken van Gonerfest in Memphis, en ooit ook van Ein Abend in Wien en Pandora’s Music Box, twee legendarisch festivals van jaren terug in De Doelen Rotterdam (remember Nirvana in De Doelen?).

Tivoli had beneden in de zaal een extra podiumpje geïmproviseerd & daar spatten de vonken vanaf. De gruizige Grieken van ACID BABY JESUS bijvoorbeeld, maken een verdomd goeie beurt, met snelle, enthousiaste en authentieke psych-punk. Constructie door deconstructie, usances gaan door de mangel, een grote verrassing! Ook hun titelloze debuut-LP op Slovenly Records (“produced by John Vulgaris”) is scherp, er staan een paar akelig goede, slepende nummers op.

De zondag beginnen we we al vroeg in de middag, lurkend aan een flesje Chocomel om de kater van de vorige dag weg te pesten. Het is al meteen druk bij JACCO GARDNER. Hij en zijn band spelen in de Spiegelzaal van Tivoli. In feite heeft hij niks te schaften met het concept Fuzzbox, maar deze man (meer een jongentje nog, type Justin Bibber met debiel hoedje op) uit Hoorn is de neder-buzz van het moment, met goeie pers bij NME en Pitsjfork. Knap hoor, hoe ze een volle zaal stil weten te krijgen met fraaie,analoge, ingetogen en integere sixties-liedjes. Komt klasse over, houen zo!

(Hoewel: de klipjes die ik later bij thuiskomst bekeek, met daarop wat fake 8 mm-beelden, geven je al snel het idee verzeild te zijn geraakt in een aflevering van Spoorloos. De ontnuchtering slaat dan snel toe. Ik zeg: niet meer dan een Spa Rood-versie van (de door hem zo bewonderde) Syd Barrett, deze Jacco.)

Voor Jacco speelde nog Sam Agostino met zijn band BRAT FARRAR. We kennen Sam natuurlijk al door en door van zijn andere acts Digger & the Pussycats en Kamikaze Trio, en muzikaal lijkt het daar ook veel op. Ze zijn die ochtend vroeg uit Karlsruhe komen kachelen, 500 km door de sneeuw om maar op tijd te zijn om in Tivoli het spits af te bijten. Andere bands zouden in zo’n geval de organisatie vanwege autopech afbellen, om zich vervolgens in een Raststätte uitgebreid tegoed te doen aan een paar goedgevulde borden met Bratwurst. Zo niet Sam want hij is Australiër, en die lui verzaken NOOIT!

X RAY EYEBALLS dan. Na onlangs de K-Holes in Db’s, nu opnieuw een band die voortkomt uit de NYC-oerband Golden Triangle (zie K-Zaag van 2 november). Om de een of andere reden staan ze op het grote podium, niet echt passend. The Eyeballs werken keihard en als je heeeeeeeeeel goed luistert dan kun je horen dat ze heel wat in hun mars hebben. Maar godskolere, wat een fucking drama qua geluid. De bas staat keihard & de twee gitaristen zijn nauwelijks hoorbaar. En het drumstel klinkt – om met Buizen Berend te spreken-  als een pantoffel in de wasmachine. Ongelooflijk eigenlijk, als je je bedenkt dat Tivoli dit bekende euvel na 30 jaar nog steeds niet heeft weten te tackelen. Wat dat betreft mogen we een collectief gat in de lucht springen wanneer de verhuiswagens in 2014 eindelijk de gracht op komen rijden. Gezamenlijk jubelen we dan ook in ons beste Spaans: Viva el Muziekpaleis!

Dan is het tijd voor de PAUL COLLINS BEAT. Deze exponent van de 70s maakte deel uit van een kwalitatief zeer sterke USA-golf met zogenaamde powerpop-bands, zoals the Romantics en the Knack, direct aansluitend op de punkstorm die toen woedde. Hoewel Paul Collins Beat niet de grote hitparade-successen van eerder genoemden wist te behalen, had hij toch een reeks bescheiden hitjes hier. Die werden in Tivoli allemaal gespeeld, met centraal een hese opa Collins die alles gaf wat hij uit zijn ouwe donder kon persen. R.E.S.P.E.C.T.!.

Even tussendoor een POPQUIZ. Essentieel weetje: voordat Paul Collins zijn Beat opstartte maakte hij deel uit van The Nerves. Van The Nerves is de originele Hanging On The Telephone (uit 1976), je weet wel, dat powerpop-hitje van Blondie (en later ook o.a. van Catpower, Davila 666 en L7). Nog een wist-je-datje dan: Blondie is geen bestaand Amerikaans woord, neen het was de naam van het hondje van Adolf Hitler! En hoe heette het hondje van Jimi Hendrix? Prince natuurlijk!!

Het optreden waar ik het meest naar uitkeek was van the ALLAH-LAS. De hoop was gevestigd op een zegetocht zoals zeg maar The La’s uit Liverpool, op hetzelfde podium zo’n 20 jaar geleden. Maar helaas, de band doet zijn best maar het geluid is klote, zeker aan de zijkanten van de zaal. Stukken zang en gitaar vallen zomaar weg, waardoor het optreden nooit het niveau haalt van de betoverende debuutplaat. De middag ervoor speelden ze in de The Village koffiebar aan de Voorstraat (helaas niet bijgewoond) en daar kwamen ze stukken beter tot hun recht:

 

Hier nog een leuk fotootje van the Allah-las, genomen in Plato Utrecht en gepikt van facebook  (Pic:  Jeroen V.)

Aan de zijkant van het podium bij de Allah-las zit hun producer NICK WATERHOUSE onopvallend een stukkie mee te meppen op tamboerijn. Jaja, die Nick, eigenlijk een veel betere producer dan muzikant, als je het mij vraagt. Als zijn eigen optreden begint wijken we  – indachtig het brave Ekko optreden van een half jaartje terug-  dan ook snel uit naar de Surinaamse broodjeszaak next door. Die lui daar doen blijkbaar goede zaken want wat dacht je wat? Alle broodjes op!!!  Ja, zo maak je de gekste dingen mee in zo’n weekend, Utrecht wereldstad!

Tussen alle hectiek door ook nog even naar EKKO gescheurd om daar een stukkie DIIV mee te pikken. Voor zover mogelijk dan, want er staat natuurlijk weer een fikse rij voor de deur & binnen is het stampvol. Geweldige plaat, goeie band dat DIIV, maar live vallen de subtiliteiten weg. In plaats daarvan worden wij simpele zielen geheel overbodig blootgesteld aan spierballengeluid, stinkrook en (die eeuwige) stroboscopen.

Gauw naar Tivoli maar weer dan. O ja, ook TY SEGALL speelde nog. Van de charmante indruk in Ekko van een jaar of twee terug (toen nog lekker ongedwongen punken, samen met the Strange Boys) is weinig meer over. Ook het ongedwongen speelplezier van zijn laatste langspeler Hair (samen met Tim Presley van WHITE FENCE) blijft achterwege. Ty weet soms nog een snaar te raken, maar kiepert alle nuances overboord en grossiert nu in het betere beukwerk, waarbij in elk nummer wel een razende gitaarsolo voorbij komt. Ook vanwege het vele lange haar en het houthakkershemd op het podium, krijg je de indruk beland te zijn in oorden waar voorheen bands als Alice in Chains/Soundgarden /Pearl Jam regeerden. Neo-grunge dus. Door alle media-aandacht eromheen krijg je een beetje dezelfde opgeklopte en opgefokte sfeer erbij als ten tijde van het Paradiso-concert van Nirvana in ‘91. Kortom, uiteindelijk is er vooral niets nieuws onder de zon. Ty Segall live anno 2012 is er meer voor de neo-metalheadz.

 Neo-grunge

Tja mensen, dat is wat er wringt met Fuzzbox. Het gaat hier om opportunisme en trends en dan is argwaan altijd op zijn plaats. Bedenkelijk is het dat de garagerock nu plots als het nieuwe ding wordt neergezet. De kongsi Volkskrant/VPRO/Excelsior/st. Paul/ Tivoli is daar actief in, waarschijnlijk daarin opgepord door de buitenlands media die op hetzelfde spoor zitten. Maar waar waren al deze gasten de afgelopen pakweg 20 jaar vraag ik me af. De gouden jaren van de garagerock eigenlijk. Om even in Utrecht te blijven: de vele gedenkwaardige kleine concerten van bands als the Dirtbombs, Cheap Time, Mr Airplane Man, Reigning Sound, Lost Sounds, Oblivians, Fatals, Headcoats, Boston Chinks, Magnetix, etc etc . De tijden dat Meg White nog als anoniem vriendinnetje mee was met the Soledad Brothers toen deze in de Moira speelden, en ze met verbaasde ogen de Sinterklaasintocht bij de Bemuurde Weerd bekeek…. De tijden dat the Black Lips verscheurd door wanhoop over de gebeurtenissen thuis hun ‘O Katrina‘ schreven in de kleedkamer van Db’s ….

Gijsbert dropt in zijn 2-pagina Volkszeitung-artikel voorafgaand aan LGW ineens allerlei namen van bands die hun beste tijd allang achter zich hebben (Cheater Slicks, Oblivians, Dirtbombs). Mag zellfs zelfs helemaal naar LA vliegen voor een miniscuul interviewtje met Segall en Larry Hardy van In The Red Records, terwijl dat label toch al vanaf de early 90s actief is. Je kan dit zeuren noemen, maar volgend jaar ontdekt men weer een nieuw speeltje en dan wordt het hele garagegebeuren weer net zo makkelijk door de plee getrokken. Garagerockend Nederland mag dan met hetzelfde gemak weer terug naar af, terug naar de eh… garage. De kernvraag is wat mij betreft dan ook: wie wordt hier voor wiens karretje gespannen?