1977 van The Clash, The United States of Eurasia van Muse, Sexcrime (Nineteen Eighty-Four) van The Eurythmics, Cult of Personality van Living Colour, Dream Police van Cheap Trick, Sexxx Dreams van Lady Gaga, California Uber Alles van The Dead Kennedys, 2+2=5 van Radiohead…het is slechts een kleine greep…. In de popmuziek WEMELT het gewoonweg van de referenties aan het boek 1984 van George Orwell.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over Room 101, ofwel de MARTELRUIMTE in het ‘Ministerie van Liefde.’ Gevangenen worden daar onderworpen aan hun eigen nachtmerries of angsten. Ja, de macht van de overheid gaat in 1984 dusdanig ver dat ze ALLES van je weten, zelfs als het gaat over je ergste nachtmerries! En wie kent nou niet die beroemde, angstaanjagende woorden van hoofdpersoon O’Brien over Room 101: ‘Everyone knows it. The thing that is in Room 101 is the worst thing in the world.’
Een stel rockers in Londen lieten zich door dit kamertje inspireren. In 1974 werden THE 101’ERS geboren, het speeltje van wijlen Joe Strummer voordat hij The Clash begon. Leuke naam voor een band, moet Joe gedacht hebben. Het bekt lekker, optisch (lees: op een muur gespoten) ziet het er gaaf uit en je kan er ook nog eens je belezenheid mee ten toon spreiden, wat wil een pub-rocker anno 1975 nog meer?
Zanger Joe, hier nog nietsvermoedend in april 1976
The 101’ers maakten een hoop herrie, hoewel dat uiteindelijk in slechts één enkele single (Keys to Your Heart) zou resulteren. De reden van het uiteen gaan van The 101’ers zat ‘m in het tijdsbestek: het was 1976, de punkbeweging bonsde hard op de deur en binnen enkele maanden waren The 101ers completely outdated. Ze stopten en uit hun as verrees The Clash. Van The 101’ers resteerden enkel nog wat opnames en die zouden pas in 1981 (niet toevallig net toen The Clash beroemd aan het worden was) opduiken op een postuum uitgebrachte verzamel-LP. Eén van de nummers daarop: Motor Boys Motor.
Puik nummertje wel…
Uit dezelfde pubrock-scene zouden THE SCREAMING BLUE MESSIAHS ontstaan (wie herinnert zich niet hun optreden in de Vrije Vloer op Sinterklaasavond van eh…1984?). Nu moet je weten dat deze MESSIAHS een voorloper hadden in de vorm van een band die zich MOTOR BOYS MOTOR noemde. Genoemd dus naar dat nummer van The 101’ers.
Van Motor Boys Motor verscheen ook een LP, hun enige LP in 1982. Achteraan op kant 2 staat een nummer met de lekker wegbekkende titel Claw Boys Claw.
Niemendalletje wel…
Kort erna zou in Amsterdam een nieuw, jong en knotsgek bandje het kraakcircuit onveilig gaan maken. Het waren Peter ten Bos en zijn feestneuzen. En zij noemden zich naar dat ene nummer:….. Claw Boys Claw. Nu kun je van CBC zeggen wat je wil (‘een onbedoelde parodie op garagerock’ bijvoorbeeld) maar niet dat ze een slechte bandnaam uitkozen. In die zin staan Claw Boys Claw in Nederland (samen met traumahelicopter) op eenzame hoogte, vind ik.
Vraag me niet hoe ik eraan kom, maar ik heb deze foto’s gewoon thuis liggen..
Okay, tot zover dus de George Orwell- Claw Boys Claw connectie.
Toch moet ik je teleurstellen. Het verhaal klopt niet. Het blijkt uit de duim gezogen. Hier komt de naakte waarheid: Joe Strummer en zijn bandleden woonden destijds in hetzelfde kraakpand, in een soort van commune. Adres van dat pand: 101 Walterton Road. Je snapt het al… Nadien is dat boek erbij gehaald. Een kwestie van te mooi om waar te zijn….
En het boek dan? Ondanks dat de thematiek actueler is dan ooit, is 1984 tegenwoordig – wellicht vanwege de titel?- eigenlijk een beetje gedateerd geworden. Immers, je hoort er bar weinig mensen meer over. En dat terwijl het (naarmate het doemjaar 1984 dichterbij kwam) in de late 70s/early 80s nog voor iedereen verplicht leesvoer was…
Maar geen nood oudje, vanavond staat Claw Boys Claw in Tivoli op ‘My Generation: de dansavond voor de oudere jongere.’ Behalve dat je je stramme botten eens lekker uit kan laten wapperen, heb je staand aan de bar en tussen de nummers door alle tijd om met een gerust hart een boom op te zetten over dit machtige boek.
KETTINGZAAG 
Interesting weer. Je hoort niemand meer over dat boek omdat 1984 allang voorbij is (George schreef het in 1948 en draaide de laatste twee cijfers om. Hij had er beter honderd jaar bij op kunnen tellen, dan had zijn familie langer van de verkoop geprofiteerd). Een andere reden is dat we het helemaal niet zo erg vinden om constant bekeken te worden. Sterker nog: iedereen wil liefst de hele tijd in beeld zijn van iedereen. Een heel waardeloos mensenkenner dus, die Orwell.
Bedankt voor de gespreksstof trouwens. Met dit onderwerp ga ik jeugdige muurbloempjes van begin 40 lastigvallen. Benieuwd of CBC vanavond ook CBC gaan spelen, want het affiche belooft een handvol van hun favoriete koffers (hopelijk ook Dracula!)
We zijn benieuwd! Beloof je er hier morgen over terug te rapporteren, Bramster?
Heb gisteren een halfuur CBC gezien. Misschien heb ik een set gemist, want ik kwam wat later binnenlopen en ik ben niet helemaal bekend met het concept van de oudemensendansavond. Het half uur was erg vermakelijk. De sfeer zat er meteen in en al spoedig kon je vooraan menig lichtbehaarde schedel op en neer zien hoppen. De covers waren het leukste: Yes Sir I Can Boogie van Baccara, The Osmonds’ Crazy Horses en I Wanna Be Your Dog van Los Stooges.
Voor de verderest heb ik me in de Tivoli maar matig vermaakt. Het is erg confronterend om in een zaal met oude menschen te staan en je te realiseren dat je er zelf ook niet bar veel beter uitziet. Desondanks bleven wij ons voelen als scholieren die met de teletijdmachine naar 1986 zijn geflitst en op een “swingfeestje” van leraren zijn terecht gekomen. De muziek hielp ook niet mee. Dat was vooral Top 2000 en inderdaad letterlijk Happy van Pharell, zoals de organisator overal heeft aangekondigd. Ik dacht dat hij dat nummer gewoon als voorbeeld noemde. Ik had op wat meer op een speellijst als Club V00d00 gehoopt. Dat je er dan af en toe INXS of Tom Browne doorheen gooit okee, maar na zes nummers MOR dansmuziek haakte zelfs mijn danspartner af. En zij slaapt nota bene nog steeds onder een ABBA-dekbed. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we een zaal vol opgetogen dansende vaders en moeders achter ons lieten. Er is dus zeker markt voor zeg maar. Ik vind het toch gezelliger als er ook bezoekers van 35-min zijn.
Rest mij op deze plek nog even excuses te maken aan een trouwe lezeres van De Kettingzaag. Ik herkende haar gisteravond moeizaam toen ze mij vriendelijk begroette. Zal niet meer gebeuren.
Zelfde ervaring in Berenkuil. Te veel vrouwen in de overgang die rose drinken of wanhopige alleenstaande veertigplusvrouwen die jong zaad zoeken. Om over de aanwezige mannen maar te zwijgen. Vanaf een bepaalde leeftijd is het beter om een nieuwe hobby te kiezen (oude culturen bestuderen, streekgerechten koken, actief worden voor de PvdA, of een muziekblog beginnen)